Dag 13: Altdrossenfeld - Bischofsgrun (53 km)

Vandaag wederom een rustige start. Om 08.00 uur ontbeten en om 09.15 uur op de fiets. Het was een zeer zonnige dag alleen de temperatuur blijft wat achter waardoor het op de fiets of in de schaduw toch wel koud is. Goed aangekleed dus. De lange broek gekocht in Millingen ad Rijn heeft zijn geld wel opgebracht!
De route bracht ons eerst naar Bayreuth. Een hele mooie stad ,met heel veel muziekhistorie. Richard Wagner ligt hier ook begraven. Doordat het vandaag Hemelvaartsdag is was alles, behalve sommige terrasjes, gesloten. Toch een paar mooie gebouwen op de " kiek" gezet en hierna heerlijk op een terrasje voor.............jawel Milchkaffee, heisse schoko en apfelstrudel mit vanillesosse!
Na Bayreuth richting Bad-Berneck en het Fichtelgebegrgte in! Een prachtige rit door prachtige natuur en heel veel steile klimmetjes en dito afdalingen. Een paar keer gestopt voor een fotomoment en wat te eten en te drinken.
In Bad-Berneck aangekomen weer een terrasje opgezocht voor een Milchkaffee en een welverdient biertje voor Arie. Op zich geen moeilijke bestelling zou je zeggen maar het duurde zeker 45 minuten voordat ze het kwamen brengen. Omdat we heerlijk in het zonnetje uit de wind zaten vonden we dit niet zo erg.
Na Bad-Berneck richting Bischofsgrun waar we een kamer wilden zoeken.
Dit stuk zou 12 km klimmen zijn om uiteindelijk op een hoogte van 675 mtr uit te komen. Dat wetende en wetende dat de hoogste berg die ik tot nu toe beklommen had de Kruisberg in Heemskerk was (40 mtr), Arie heeft daar overigens meer ervaring mee die is al in de Pyreneeen en de Alpen geweest, ga je je voorbereiden.
Je doet het jasje wat meer open ( want je weet dat je gaat zweten). Je zoekt de juiste versnelling om het goede ritme te vinden. Je neemt nog een slok drinken uit je bidon. Je gaat er nog eens goed voor zitten en je zet het verstand op nul (voor mij de makkelijkste). Oortjes van de I-pod nog eens goed op de oren, blik op oneindig en dan ga je ervoor. Ieder voor zich want het is belangrijk dat je je eigen ritme pakt. Blik op oneindig als twee berggeiten naar boven. En als je dan op de helft bent, in gevecht met jezelf en die berg en er dan door de oortjes het leidje van Stef Bos (papa) klinkt dan weet je dat deze berg jou niet stuk krijgt! Overigens Arie heeft een andere voorbereiding maar ook deze wat oudere berggeit klimt als een jonge berggeit met regelmatige tred naar boven, complimenten!

En als je dan uiteindelijk, na de eerste skiliften van deze route gepasseerd te zijn, bij het hotel aankomt ben je trots op jezelf en op elkaar. Als beloning wacht er dan een heerlijk koud biertje die dan o zo lekker smaakt.
Morgen (vandaag tentijde van dit schrijven) de zwaarste etappe van deze reis, een beklimming tot 870 mtr.
Het klinkt raar uit mijn vingers maar ik heb er zin in, de voorbereiding is reeds begonnen ;-)!

Tot schrijfs, grusse von die zwei berggeiten!